Şunun için hikaye: Ayşe & Mama

Evin kocaman bahçesinde, rengarenk çiçeklerle dolu bir dünya vardı. Ayşe, bahçenin ortasında neşeyle zıplıyordu. Orta uzunlukta siyah saçları rüzgârda dans ederken, gri gözleri parlıyordu. Yanında, ponytail şeklinde toplanmış siyah saçlarıyla Mama vardı. Mama'nın kahverengi gözleri, Ayşe’ye sevgi dolu bakıyordu.

“Bak, Ayşe!” dedi Mama, bir çiçek açmıştı. “Bu çiçekler, güneşten ve sudan çok mutlu. Onlara iyi bakmalıyız.”

O sırada bahçede garip bir sis belirmeye başladı. Gözleri kısık bir şekilde sisin içinden geçen Ayşe, merakla sordu: “Bu sis ne, Mama?”

Mama, biraz endişeli görünüyordu. “Bilmiyorum, Ayşe. Ama bahçemizi korumalıyız! Ne yapmalıyız?”

O anda, bahçenin en eski ağacı olan Greeny, büyük ve kalın dallarıyla onlara gülümsedi. “Merhaba çocuklar!” dedi. “Ben Greeny. Bu sis, kirli havadan geliyor. Birlikte çözüm bulmalıyız!”

Greeny, “Çünkü insanlar bazı şeyleri atıyor ve doğayı kirletiyor. Ama birlikte çok şey yapabiliriz!” dedi.

Mama, “O zaman bu sisin kaynağını bulmalıyız,” dedi. “Hadi, belki de baba iş yerinde bir şeyler oluyordur.”

Bahçeden çıkarak eve doğru yola çıktılar. Baba, iş yerinde panik içinde çalışıyordu. Masasının etrafında birçok dosya vardı ve herkes telaş içindeydi. Ayşe, babasına koşarak “Baba, neden bu kadar üzgünsün?” diye sordu.

Baba, derin bir nefes aldı ve “Hava kirliliği arttı, işlerimizi etkiliyor. İnsanlar doğayı umursamıyor,” yanıtladı.

Mama, kararlı bir sesle “Ama biz de bu sisle mücadele etmeliyiz. Doğayı korumalıyız!” dedi. Ayşe elini sıkıca tuttu ve “Evet, birlikte duramazsak her şey kötüye gidecek!” dedi.

Greeny, “Hadi hep birlikte mücadele edelim!” dedi. “Ağaçlar temiz hava üretir. Sizler de doğaya yardım ederseniz, her şey daha güzel olur!”

Ama ne yapacaklardı? Sis giderek yoğunlaşıyordu. Ayşe ve Mama'nın kafasında pek çok soru vardı. “Ne yapmalıyız?” diye düşündüler. Bir plan yapmaları gerekiyordu. Acaba ne tür bir maceraya atılacaklardı?

Ayşe, Mama ve Baba, bahçede çalışırken Greeny, “Hadi çocuklar! Ağaç fidelerini dikelim!” dedi. Ayşe, heyecanla yerden bir fidenin köklerini tuttu. “Bu fidanı ben dikeceğim!” dedi.

Mama, Ayşe’ye yardımcı oldu. “Fidanı dikkatlice yerleştir, sonra toprağı kapat!” dedi. Ayşe, dikkatlice toprağı kapladı ve “Hava ne kadar güzel olacak!” diye sevinçle bağırdı.

Baba, bir fidanı başka bir yere dikerken, “Ağaçlar sayesinde havamız temizlenecek,” dedi gülümseyerek. Ayşe, ağaçların büyümesini hayal etti. “Onlar büyüdüğünde, kuşlar orada yuva yapacak!” diye düşündü.

Birlikte çalıştıkça, sis yavaşça kaybolmaya başladı. Bahçenin havası tazeleniyordu. Greeny, “Bakın, hava temizleniyor!” dedi. Ayşe ve Mama, sevinçle dans ettiler. “Başardık!” diye bağırdılar.

Mama, “Doğayı korumanın ne kadar önemli olduğunu öğrendik,” dedi. Ayşe, “Artık ağaçları daha çok seveceğim!” diye cevapladı.

Baba, “Evet, biz doğayı korursak, doğa da bize güzel şeyler verir,” dedi. Ayşe, “Birlikte daha çok ağaç dikeceğiz!” dedi neşeyle.

Günün sonunda, bahçe rengarenk çiçeklerle doldu. Kuşlar geri döndü, ağaçlar şarkı söylemeye başladı. Greeny, “Biliyor musunuz? Sizler doğanın kahramanlarısınız!” dedi.

Ayşe, “Artık her gün bahçeme bakacağım!” dedi. Mama, “Ve ağaçları sulamayı unutmayalım!” diye ekledi.

Hep birlikte bahçede oturdular. Ayşe, “Burası bizim sihirli alanımız!” dedi mutlu bir şekilde. Baba gülümsedi, “Evet, ve bu sihir, doğaya olan sevgimizle büyüyor.”

Güneş akşamı karanlıkta kaybolurken, bahçeye bakarak, Ayşe, Mama ve Baba birbirlerine sarıldılar. “Birlikte her şeyi başarabiliriz!” dediler.

Ve böylece, Ayşe, Mama, Baba ve Greeny, sevgileriyle dolu bahçelerinde mutlu bir hayat sürmeye devam ettiler. Her gün doğayı korumak için yeni şeyler öğrendiler ve birlikte daha fazla ağaç dikip, dünyayı güzelleştirdiler.

Hikaye burada bitti, ama onların macerası devam etti! Herkes gülümseyerek, umut dolu bir geleceğe doğru yola çıktı.